Lübnan İstilası (Araplar için) ve Birinci Lübnan Savaşı veya Celile’de Barış Operasyonu (İsrailliler için) olarak da bilinir. Haziran 1982’de İsrail , Lübnan İç Savaşı’nın ortasında, iddiaya göre İsrail’in İngiltere Büyükelçisi’ne yönelik suikast girişimine misilleme olarak Güney Lübnan’ı işgal etti . Sözde suikastçılar Arafat liderliğindeki Filistin Kurtuluş Örgütü’nün (FKÖ) yeminli düşmanları olsa da , İsrail Savunma Bakanı Ariel ŞaronFKÖ’yü Lübnan’dan (Ürdün’den kovulmalarından bu yana dayandıkları yer) ortadan kaldırmak için bir bahane arıyorlardı. İsrail birliklerinin yalnızca 40 km ilerleyeceğine dair orijinal açıklamalara rağmen, İsrail güçleri FKÖ’yü kovma ve İsrail yanlısı bir Maruni Hıristiyan hükümeti kurma amaçlarıyla Lübnan başkentini kuşattıkları Beyrut’a hızla ulaştı. ABD liderliğindeki uluslararası güçler, FKÖ’nün Lübnan’dan Tunus’a hareketini kolaylaştırdı. İsrail, Ağustos 1982’de Beşir Cemayel’in (Maruni bir Hristiyan) Lübnan’ın yeni Devlet Başkanı seçilmesini teşvik etti, ancak Cemayel kısa süre sonra Suriye Sosyalist Milliyetçi Partisi’nin bir üyesi tarafından öldürüldü, ardından Maronit yanlısı bir milis yüzlerce Filistinliyi katletti.İsrail ordusunun milislere erişim izni verdiği Sabra ve Şatilla mülteci kamplarındaki erkekler, kadınlar ve çocuklar. İsrail kuvvetleri güney Lübnan’ın çoğunu işgal etmeye devam etti ve İsrail’in güney Lübnan’ı işgaliyle savaşmak için kurulan Hizbullah gibi Lübnanlı Şii gruplarla düşük seviyeli bir gerilla savaşına girdi . Savaş (ve özellikle Sabra ve Shatilla katliamı) İsrail’deki protestolara ilham verdi ve İsrail barış hareketini güçlendirdi ve sonunda Başbakan Menachem Begin’in emekli olmasına ve siyasetten çekilmesine yol açtı . 1985’te İsrail, güney Lübnan’daki 12 km’lik bir güvenlik bölgesine çekildi ve 2000 yılına kadar burada kaldı. Bkz. ” Lübnan Invasion “, BBC, 6 Mayıs 2008; ve “Araplar Amerika’ya ‘inançlarını kaybediyor’: Lübnan’dan dersler 1982 ,” Ian Black, The Guardian, 4 Ocak 2013.