“Daha 1909’da, Jön Türklerin hüküm sürdüğü İstanbul’da, kulis arkasın- da dört Siyonist gazetenin redaksiyonunu yaparken, kesin fikrim oluş- muştu; Türklerin hâkim olduğu yerde güneş görünmez ve ot bitmezdi. Siyonizm’in tek umudu, Türk İmparatorluğu’nun yıkılması idi. 

Almanya’nın savaşta yenilebileceğini göremedim; demek ki bir gazeteci peygamber olamıyormuş. Ama Avusturya ve Türkiye’nin savaş sonu- cunda bedel ödeyeceği konusunda en ufak bir şüphem yoktu. Demir ve taş ateşe dayanabilirdi; ama tahtadan bir kulübenin eğer bir Mucize gerçekleşmezse, ateşten kurtulması imkânsızdı ve bende kesin bir inanç vardı… Mucize yoktu. 

Filistin’i kurtarmak için öncelikle Türkleri yenmek gerek. Darbeyi doğudan mı, batıdan mi vuracağız; bu sadece teknik bir soru. Her cephe, Siyon’a giden bir yoldur. 

Aramızdan öyle bir tür insan çıkacak ki ne kendi, ne de başkası adına bir eğilimi olacak… Demirden bir tür. Öyle kapkatı değil, ama işte demir gibi… Milli çıkarlar doğrultusunda, her çeşit şekil verilebilecek bir demir… Bir çember mi lazım? Buradayım. Bir çivi, bir vida, bir demir parça? Buradayım. Toprak mı kazılıp, açılacak? O kazma benim… Asker mi gerekli? İşte ben, hazırm! Polis, doktor, hukukçu, oyuncu, öğret- men, su taşıyıcı? Buradayım. Yüzümde ifade yok, psikolojim yok, kendi- me ait duygularım yok, adım yok, hiçbir şeye bağlı değilim.”
Sadece bir emir kipi tanıyorum… İsrail’i kur!